Bekkenontsteking, ook wel bekend als pelvic inflammatory disease, is een soort bacteriële ziekte die voorkomt in de baarmoeder, eierstokken en buizen. Meestal gaat het om polymicrobiële infecties, dat wil zeggen infecties waarbij veel verschillende soorten microben naast elkaar voorkomen. Bekkenontsteking ontstaat wanneer bacteriën die zich in de vagina (schede, baarmoederhals) vormen, zich naar boven verplaatsen en in de baarmoeder terechtkomen, vanwaar ze zich verspreiden naar de buizen en eicellen. Bekkenontsteking, die meestal optreedt als gevolg van procedures zoals bevalling, abortus, endometriale biopsie, is een aandoening die het risico dat vrouwen niet zwanger kunnen worden aanzienlijk verhoogt.
Wat zijn de symptomen van een bekkeninfectie?
De duidelijkste en meest voorkomende symptomen van een bekkeninfectie zijn liespijn en vaginale afscheiding. Naast deze symptomen kunnen ook symptomen als onregelmatige menstruatie, intermitterende en postcoïtale bloedingen, gevoeligheid bij bekkenonderzoek, pijn bij baarmoederhalsbewegingen, branderig gevoel bij het plassen, verhoogde temperatuur in de vagina, diarree en koorts worden waargenomen.
Bekkenontsteking is een soort ziekte die seksueel kan worden overgedragen. Het risico van bekkeninfectie neemt toe als de persoon een polyamoreus seksueel leven heeft of als zijn/haar partner een polyamoreus seksueel leven heeft. Het gebruik van een spiraal kan echter ook een bekkeninfectie veroorzaken. De risicofactoren voor een bekkeninfectie zijn de volgende;
- Polygamie (leeftijd en frequentie van geslachtsgemeenschap, aantal partners)
- Gebruik van intra-uteriene hulpmiddelen
- Risico op eerdere PID
- Genitale chirurgie (spiraal inbrengen, HSG, hysteroscopie, endometriale biopsie, OPU…).
- Geschiedenis van seksueel overdraagbare aandoeningen,
- Vaginaal douchen
- Laag sociaal-economisch niveau
- Bacteriële vaginose
- AIDS
Diagnose en behandeling van bekkeninfecties
De diagnose bekkenontsteking wordt gesteld door bekkenonderzoek, laboratoriumonderzoek en zo nodig een laparoscopie. Laboratoriumtests kunnen een toename van ontstekingscellen (leukocyten) en infectieparameters (CRP, bezinking) aantonen. Bekkenontsteking is een ziekte die onmiddellijk na de diagnose moet worden behandeld. De meest gebruikelijke methode voor de behandeling van milde gevallen is een antibioticatherapie. In ernstige gevallen, bij patiënten die niet verbeteren met orale behandeling, bij zwangere vrouwen en bij aanwezigheid van comorbiditeiten moet de patiënt echter beslist in het ziekenhuis worden opgenomen. Bij de behandeling van een bekkeninfectie, die een partnerbehandeling vereist, kan de patiënt naast een antibioticabehandeling ook een chirurgische behandeling (laparoscopische of open chirurgie) ondergaan.
