Urine-incontinentie, die vaker voorkomt bij postmenopauzale vrouwen, is het onvermogen om tegen wil en dank de urine op te houden. Urine-incontinentie, een belangrijk gezondheidsprobleem, heeft een negatieve invloed op zowel het sociale leven als de hygiënische gezondheid van vrouwen.
Wat veroorzaakt urine-incontinentie bij vrouwen?
Ongeveer 10 tot 30 % van de premenopauzale vrouwen en 35 tot 56 % van de postmenopauzale vrouwen. Urine-incontinentie kan samen met de klacht van een verzakking van de geslachtsorganen worden waargenomen. Een van de belangrijkste oorzaken van urine-incontinentie is de genetische structuur. Tegelijkertijd komt urine-incontinentie ook voor bij vrouwen die een moeilijke bevalling hebben gehad, bij vrouwen die in het verleden een vaginale operatie hebben ondergaan en bij vrouwen met chronische aandoeningen aan de luchtwegen. Menopauze, bestraling, prostaatvergroting, urineweginfecties, hormoontekort, zwakte van de bekkenbodemspieren en chronische constipatie behoren tot de factoren die urine-incontinentie veroorzaken.
Typen urine-incontinentie
Er zijn drie soorten urine-incontinentie. Deze typen variëren, afhankelijk van wanneer de patiënt urine-incontinentie heeft en hoe de patiënt urine-incontinentie heeft.
1 . Urine-incontinentie van het stress-type (SUI) : Het treedt op als gevolg van bewegingen die de intra-abdominale druk verhogen, zoals hoesten, niezen, lachen, rennen en springen, zware lasten tillen.
2 . Urine-incontinentie van het aandrangtype (UUI) : Het treedt op bij het samentrekken van de urineblaas, wat soms zonder reden gebeurt, soms als gevolg van factoren zoals watergeluid, lachen.
3 . Urine-incontinentie : Het ontstaat als gevolg van het onvermogen van de blaas om samen te trekken en te ledigen door verschillende zenuwziekten en diabetes.
Diagnose en behandeling van urine-incontinentie
Om het type urine-incontinentieprobleem te diagnosticeren, is een goede anamnese en onderzoek van de patiënt noodzakelijk. Daarnaast zijn in de diagnostische fase ook de medische voorgeschiedenis van de patiënt, het blaasdagboek, de urinetest, de meting van de resturine na het plassen en de padtest noodzakelijk. Bij de behandeling van urine-incontinentie worden voornamelijk niet-chirurgische behandelmethoden toegepast op de patiënt. Dit zijn kegeloefeningen (oefeningen om de spieren rond de vagina te versterken), vaginale pessaria (hulpmiddelen om verzakking tegen te gaan), elektrische stimulatiebehandelingen (FESS) en medicamenteuze behandelingen. Als de toestand van de patiënt niet reageert op deze behandelmethoden of als er sprake is van urine-incontinentie van het stress-type, kunnen chirurgische behandelmethoden zoals slingplaatsing, burch colposuspensie, kunstmatige compressieapparaten (ballonplaatsing), kunstmatige urinesfincter (AUS) bij de patiënt worden toegepast.
